"ஸ்பெக்ட்ரம்' விவகாரத்தில் சி.பி.ஐ., மற்றும் அமலாக்கப் பிரிவின் நடவடிக்கைகள் தொடர்பாக பல்வேறு வதந்திகள் சென்னையில் நேற்று பரவியது. இதற்கிடையே, முதல்வர் கருணாநிதியின் கோவை பயணம் திடீரென ரத்தானதாலும், சென்னையில் முன்னாள் அமைச்சர் ராஜா முகாமிட்டிருந்ததாலும் காலை முதல் இரவு வரை பரபரப்பு தொடர்ந்தது.
ஸ்பெக்ட்ரம் விவகாரம் தொடர்பாக, சி.பி.ஐ., தனது விசாரணையை துவக்கி, முதற்கட்டமாக தொலைத்தொடர்புத் துறையின் முன்னாள் அமைச்சர் ராஜா, அவரது செயலர்கள், உதவியாளர், நண்பர், சகோதரர் என பலரது வீடுகள் என சென்னை, டில்லி உள்ளிட்ட 14 இடங்களில் ரெய்டு நடத்தியது. சி.பி.ஐ., மற்றும் அமலாக்கப்பிரிவினர் நடத்திய இந்த ரெய்டு, தி.மு.க., தரப்பில் மிகப்பெரிய அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது.இந்நிலையில், "ராஜா மீதான குற்றம் நிரூபிக்கப்பட்டால், நடவடிக்கை எடுக்கப்படும்' என்று முதல்வர் கருணாநிதி தெரிவித்தார். சி.பி.ஐ., ரெய்டின் போது டில்லியில் இருந்த முன்னாள் அமைச்சர் ராஜா, 10ம் தேதி நள்ளிரவு சென்னை திரும்பினார். அதன் தொடர்ச்சியாக, நேற்று முன்தினம் முதல்வர் கருணாநிதியை ராஜா சந்தித்துப் பேசினார்.ராஜா வீடுகளில் நடந்த ரெய்டைத் தொடர்ந்து, சி.பி.ஐ., எந்த நேரத்திலும் ராஜாவை விசாரணைக்கு அழைக்கலாம் என்ற சூழல் உருவாகியுள்ளது.
இந்நிலையில், அரசு விழா மற்றும் தனியார் ஓட்டல் திறப்பு விழா நிகழ்ச்சிகளில் பங்கேற்பதற்காக முதல்வர் கருணாநிதி நேற்று கோவை செல்வதாக திட்டமிடப்பட்டு இருந்தது. ஆனால், நேற்று முன்தினம் இரவு தாம்பரத்தில் நடந்த நிகழ்ச்சியில் பங்கேற்று திரும்பிய முதல்வர் கருணாநிதியின் உடல்நிலை பாதிக்கப்பட்டதால், நேற்றைய கோவை பயணம் திடீரென ரத்தானது.அதற்கு பதிலாக, நேற்று காலை 11 மணிக்கு தலைமைச் செயலகத்தில் இருந்து, "வீடியோ கான்பரன்சிங்' மூலம் கோவை, "நிப்ட்' மையத்திற்கான அடிக்கல் நாட்டு விழாவையும், மாலை "லீ மெரிடியன்' புதிய ஓட்டலையும் திறந்து வைத்தார்.
தன் மீதான தேசிய பாதுகாப்பு சட்டத்தை சென்னை உயர்நீதிமன்றம் ரத்து செய்ததையடுத்து, வேலூர் சிறையில் இருந்து சீமான் விடுதலை ஆனார். சிறையில் இருந்து விடுதலையான சீமானுக்கு, நாம் தமிழர் இயக்கத்தினர் சிறப்பான வரவேற்பு அளித்தனர்.சிறையில் இருந்து வெளியே வந்த சீமான் செய்தியாளர்களிடம் பேசுகையில்,
8 வயது சிறுவன் ஒருவனின் நடனக் காணொளியானது தற்போது இணையத்தில் பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றுள்ளது.ஹவாயில் வசிக்கும் அஞ்சலோ என்ற இச் சிறுவன் பிரோக் நடனத்தினால் பார்ப்பவர்கள் அனைவரினையும் ஆச்சர்யப்படவைக்கின்றான்.
சென்னை : ""நான்கரை ஆண்டுகளாக, தே.மு.தி.க., அழியாமல் இருப்பதற்கு மக்கள் தான் காரணம். மக்கள் இருக்கும் வரைக்கும். நான் அழிய மாட்டேன். நான் இருக்கும் வரை மக்களை அழிக்க விட மாட்டேன்''என தே.மு.தி.க., தலைவர் விஜயகாந்த் பேசினார்.
அமெரிக்காவின் புளோரிடா மாகாணத்தில் உள்ள, ஐ.ஐ.சி.எம்., பல்கலைக் கழகம் சார்பில், சிறந்த சமூகசேவை புரிந்ததற்காக, தே.மு.தி.க., தலைவர் விஜயகாந்துக்கு நேற்று கவுரவ டாக்டர் பட்டம் வழங்கப்பட்டது. சென்னை சேத்துப்பட்டில் நடந்த விழாவில், ஐ.ஐ.சி.எம்., பல்கலைக் கழக நிர்வாகி ஜான் வில்லியம்ஸ், டாக்டர் பட்டத்தை விஜயகாந்திற்கு வழங்கினார். இதில் சென்னை ஏ.சி.ஐ.,- டையோசிஸ் தலைவர் ஜெயக்குமார், விஜயகாந்த் மனைவி பிரேமலதா, கேப்டன் "டிவி' நிர்வாக இயக்குனர் சுதீஷ், உள்ளிட்ட பலர் பங்கேற்றனர்.
இவ்விழாவில் ஏற்புரை வழங்கி விஜயகாந்த் பேசியதாவது:நீங்களே சிறுபான்மையினர், எனச் சொல்லி உங்களை சிறுமைப் படுத்திக் கொள்ள வேண்டாம். நீங்கள் பெருபான்மையினர், என நிரூபிப்பதற்கு இன்னும் ஏழு மாதங்களே உள்ளது.தி.மு.க., அரசு சிறுபான்மை மக்களுக்கு எதுவுமே செய்யவில்லை. ஒரு கன்னத்தில் அறைந்தால் மறு கன்னத்தைக் காட்டு என ஏசுநாதர் கூறினார். காரணம் எத்தனை தடவை அடித்தாலும், ஒரு நாள் கைவலிக்கும். அது போல் மக்கள் பொறுமையாகவுள்ளனர். அரசன் அன்று கொள்வான்;தெய்வம் நின்றுக்கொள்ளும்.நான் சிறுவயதிலேயே நன்மை செய்தவன்; தீமை செய்யவில்லை. கபடம் இல்லாதவன் பாக்கியசாலி என்று பைபிள் வசனம் கூறுகிறது. அதனால் நான் பாக்கியசாலி தான். இவ்வளவு பிரச்னைக்கு இடையில் எனக்கு, டாக்டர் பட்டம் கிடைத்துள்ளதற்கு தெய்வம் தான் துணை நிற்கிறது. இவ்வளவு நாட்கள் எனக்கு டாக்டர் பட்டம் கிடைக்காமல் இருப்பதற்காக சிலர் தடுத்தனர்.
திருச்சபையை மீறி இந்த டாக்டர் பட்டம் எனக்கு எப்படி வந்தது என்று தெரியவில்லை. எல்லா மதங்களும் அன்பு, பண்பு, கருணை ஆகியவற்றை போதிக்கிறது. கூடாரங்கள் வேறாக இருந்தாலும் இதயங்கள் ஒன்றாக இருக்க வேண்டும். இலவசத்தை மக்களுக்கு கொடுத்து சோம்பேறி ஆக்குகின்றனர்.ஆலமர விழுதுகளாக எனது தொண்டர்கள், பொது மக்கள் எனக்கு பலமாக உள்ளனர். நான்கரை ஆண்டுகளாக, தே.மு.தி.க., அழியாமல் இருப்பதற்கு மக்கள் தான் காரணம். மக்கள் இருக்கும் வரைக்கும். நான் அழியமாட்டேன். நான் இருக்கும் வரை மக்களை அழிக்க விடமாட்டேன். தமிழகத்தில் ஊழலை அறுத்து, தூர எறிந்துவிட்டு, நோய்வாய் பட்டிருக்கும் மக்களுக்கு நல்வாழ்க்கை கொடுப்பதற்காகவே, எனக்கு இந்த டாக்டர் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. ஊழலற்ற ஆட்சியை, நான் கொடுப்பேன்; என்னால் அது முடியும். முடியாது என்பது முட்டாளுக்கு சொந்தம்; முடியும் என்பதே அறிவாளிகள் சொல்லும் வார்த்தை.இவ்வாறு விஜயகாந்த் பேசினார்.
இதைப் பற்றி
கருத்துக்கள் யாவும் வரவேற்கிறோம்......................
The primary use for indigo is as a dye for cotton yarn, which is mainly for the production of denim cloth for blue jeans. On average, a pair of blue jean trousers requires 3 – 12 g of indigo. Small amounts are used for dyeing wool and silk.
Indigo carmine, or indigotine, is an indigo derivative which is also used as a colorant. Approximately 20M kilograms are produced annually, again mainly for blue jeans.[1] It is also used as a food colorant, and is listed in the USA as FD&C Blue No. 2, and in the European Union as E Number E132.
A variety of plants have provided indigo throughout history, but most natural indigo was obtained from those in the genus Indigofera, which are native to the tropics. The primary commercial indigo species in Asia was true indigo (Indigofera tinctoria, also known as Indigofera sumatrana). In Central and South America the two species Indigofera suffruticosa (Añil) and Indigofera arrecta (Natal indigo) were the most important. In temperate climates indigo can also be obtained from woad (Isatis tinctoria) and dyer's knotweed (Polygonum tinctorum), although the Indigofera species yield more dye.
The precursor to indigo is indican, a colorless, water-soluble derivative of the amino acid tryptophan. Indican readily hydrolyzes to release β-D-glucose and indoxyl. Oxidation by exposure to air converts indoxyl to indigo. Indican was obtained from the processing of the plant's leaves, which contain as much as 0.2 – 0.8 % of this compound. The leaves were soaked in water and fermented in order to convert the glycoside indican present in the plant to the blue dye idigotin.[2] The precipitate from the fermented leaf solution was mixed with a strong base such as lye, pressed into cakes, dried, and powdered. The powder was then mixed with various other substances to produce different shades of blue and purple.
The demand for indigo in the 19th Century is indicated by the fact that in 1897, 7000 square kilometers were dedicated to the cultivation of indican-producing plants, mainly in India. By comparison, the country of Luxembourg consists of 2,586 square kilometers.[1]
In literature, the play Nildarpan by Dinabandhu Mitra is based on the indigo slavery and forceful cultivation of indigo in India. It played an essential part in the Bengali indigo revolt of 1858 called Nilbidraha.
Indigo was used in India, which was also the earliest major center for its production and processing.[3] The Indigofera tinctoria variety of Indigo was domesticated in India.[3] Indigo, used as a dye, made its way to the Greeks and the Romans, where it was valued as a luxury product.[3]
Indigo is among the oldest dyes to be used for textile dyeing and printing. Many Asian countries, such as India, China, Japan and South East Asian nations have used indigo as a dye (particularly silk dye) for centuries. The dye was also known to ancient civilizations in Mesopotamia, Egypt, Greece, Rome, Britain, Mesoamerica, Peru, Iran, and Africa.
India is believed to be the oldest center of indigo dyeing in the Old World. It was a primary supplier of indigo to Europe as early as the Greco-Roman era. The association of India with indigo is reflected in the Greek word for the dye, indikón (ινδικόν, Indian). The Romans latinized the term to indicum, which passed into Italian dialect and eventually into English as the word indigo.
In Mesopotamia, a Neo-Babylonian cuneiform tablet of the 7th century BC gives a recipe for the dyeing of wool, where lapis-colored wool (uqnatu) is produced by repeated immersion and airing of the cloth. Indigo was most probably imported from India. The Romans used indigo as a pigment for painting and for medicinal and cosmetic purposes. It was a luxury item imported to the Mediterranean from India by Arab merchants.
Indigo remained a rare commodity in Europe throughout the Middle Ages. Woad, a chemically identical dye derived from the plant Isatis tinctoria (Brassicaceae), was used instead. In the late fifteenth century, the Portuguese explorer Vasco da Gama discovered a sea route to India. This led to the establishment of direct trade with India, the Spice Islands, China, and Japan. Importers could now avoid the heavy duties imposed by Persian, Levantine, and Greek middlemen and the lengthy and dangerous land routes which had previously been used. Consequently, the importation and use of indigo in Europe rose significantly. Much European indigo from Asia arrived through ports in Portugal, the Netherlands, and England. Spain imported the dye from its colonies in South America. Many indigo plantations were established by European powers in tropical climates; it was a major crop in Jamaica and South Carolina, with much or all of the labor performed by enslaved Africans and African-Americans. Indigo plantations also thrived in the Virgin Islands. However, France and Germany outlawed imported indigo in the 1500s to protect the local woad dye industry.
Indigo was the foundation of centuries-old textile traditions throughout West Africa. From the Tuareg nomads of the Sahara to Cameroon, clothes dyed with indigo signified wealth. Women dyed the cloth in most areas, with the Yoruba of Nigeria and the Manding of Mali particularly well known for their expertise. Among the Hausa male dyers, working at communal dye pits was the basis of the wealth of the ancient city of Kano, and they can still be seen plying their trade today at the same pits.[4]
In Japan, indigo became especially important in the Edo period when it was forbidden to use silk, so the Japanese began to import and plant cotton. It was difficult to dye the cotton fiber except with indigo. Even today indigo is very much appreciated as a color for the summer Kimono Yukata, as this traditional clothing recalls Nature and the blue sea. In colonial North America there were three commercially important species: the native Indigofera caroliniana, and the introduced Indigofera tinctoria and Indigofera suffruticosa.[5]
Newton used "indigo" to describe one of the two new primary colors he added to the five he had originally named, in his revised account of the rainbow in Lectiones Opticae of 1675.[6]
Because of its high value as a trading commodity, indigo was often referred to as Blue Gold.
In 1897, 19,000 tons of indigo were produced from plant sources. Largely due to advances in organic chemistry, production by natural sources dropped to 1000 tons by 1914 and continued to contract. These advances can be traced to 1865 when the German chemist Adolf von Baeyer began working on the synthesis of indigo. He described his first synthesis of indigo in 1878 (from isatin) and a second synthesis in 1880 (from 2-nitrobenzaldehyde). The synthesis of indigo remained impractical, so the search for alternative starting materials at BASF and Hoechst continued. The synthesis of N-(2-carboxyphenyl)glycine from the easy to obtain aniline provided a new and economically attractive route. BASF developed a commercially feasible manufacturing process that was in use by 1897. As of 2002[update], 17,000 tons of synthetic indigo were produced worldwide.
Indigo is a challenging dye because it is not soluble in water. To be dissolved, it must undergo a chemical change (reduction). Reduction converts indigo into "white indigo" (leuco-indigo). When a submerged fabric is removed from the dyebath, the white indigo quickly combines with oxygen in the air and reverts to the insoluble, intensely colored indigo. When it first became widely available in Europe in the sixteenth century, European dyers and printers struggled with indigo because of this distinctive property. It also required several chemical manipulations, some involving toxic materials, and had many opportunities to injure workers. In the 19th century, English poet William Wordsworth referred to the plight of indigo dye workers of his hometown of Cockermouth in his autobiographical poem "The Prelude". Speaking of their dire working conditions and the empathy that he feels for them, he wrote,
A preindustrial process for production of indigo white, used in Europe, was to dissolve the indigo in stale urine. A more convenient reductive agent is zinc. Another preindustrial method, used in Japan, was to dissolve the indigo in a heated vat in which a culture of thermophilic, anaerobic bacteria was maintained. Some species of such bacteria generate hydrogen as a metabolic product, which convert insoluble indigo into soluble indigo white. Cloth dyed in such a vat was decorated with the techniques of shibori (tie-dye), kasuri, katazome, and tsutsugaki. Examples of clothing and banners dyed with these techniques can be seen in the works of Hokusai and other artists.
Two different methods for the direct application of indigo were developed in England in the eighteenth century and remained in use well into the nineteenth century. The first method, known as pencil blue because it was most often applied by pencil or brush, could be used to achieve dark hues. Arsenic trisulfide and a thickener were added to the indigo vat. The arsenic compound delayed the oxidation of the indigo long enough to paint the dye onto fabrics.
The second method was known as china blue due to its resemblance to Chinese blue-and-white porcelain. Instead of using an indigo solution directly, the process involved printing the insoluble form of indigo onto the fabric. The indigo was then reduced in a sequence of baths of iron(II) sulfate, with air-oxidation between each immersion. The china blue process could make sharp designs, but it could not produce the dark hues possible with the pencil blue method.
Around 1880 the glucose process was developed. It finally enabled the direct printing of indigo onto fabric and could produce inexpensive dark indigo prints unattainable with the china blue method.
Since 2004 freeze-dried indigo, or instant indigo, has become available. In this method the indigo has already been reduced, and then freeze-dried into a crystal. The crystals are added to warm water to create the dye pot. As in a standard indigo dye pot, care has to be taken to avoid mixing in oxygen. Freeze-dried indigo is simple to use, and the crystals can be stored indefinitely as long as they are not exposed to moisture.[7]
Indigo is a dark blue crystalline powder that sublimes at 390–392 °C. It is insoluble in water, alcohol, or ether but soluble in DMSO, chloroform, nitrobenzene, and concentrated sulfuric acid. The chemical formula of indigo is C16H10N2O2.
The molecule absorbs light in the orange part of the spectrum (λmax = 602 nm). The compound owes its deep colour to the conjugation of the double bonds, i.e. the double bonds within the molecule are adjacent and the molecule is planar. In indigo white, the conjugation is interrupted because the molecule is nonplanar.
Given its economic importance, indigo has been prepared by many methods. The Baeyer-Drewson indigo synthesis dates back to 1882 but was impractical. The first practical route is credited to Pfleger in 1901. In this process, N-phenylglycine is treated with a molten mixture of sodium hydroxide, potassium hydroxide, and sodamide. This highly sensitive melt produces indoxyl, which is subsequently oxidised in air to form indigo. Variations of this method are still in use today. An alternative and also viable route to indigo is credited to Heumann in 1897. It involves heating N-(2-carboxyphenyl)glycine to 200 °C in an inert atmosphere with sodium hydroxide. The process is easier than the Pfleger method but the precursors are more expensive. Indoxyl-2-carboxylic acid is generated. This material readily decarboxylates to give indoxyl, which oxidises in air to form indigo.[1] The preparation of indigo dye is practiced in college laboratory classes.[8]
The benzene rings in indigo can be modified to give a variety of related dyestuffs. Thioindigo CAS# [522-75-8], where the two NH groups are replaced by S atoms, is deep red. Tyrian purple is a dull purple dye that is secreted by a common Mediterranean Sea snail. It was highly prized in antiquity. In 1909 its structure was shown to be 6,6'-dibromoindigo. It has never been produced on a commercial basis. The related Ciba blue (5,7,5′,7′-tetrabromoindigo) (CAS# 2475-31-2) is, however, of commercial value.
Treatment with sulfuric acid converts indigo into a blue-green derivative called sulfonated indigo (CAS#860-22-0). It became available in the mid-1700s. Sulfonated indigo is also referred to as Saxon blue or indigo carmine. It is used as a colorant for food, pharmaceuticals, and cosmetics.specificationIndigotindisulfonate.
Indigo has a low oral toxicity, with an LD50 of 5000 mg/kg in mammals.[1] In 2009, large spills of blue dyes had been reported downstream of a blue jeans manufacturer in Lesotho.[1]
